Het eerste deel van de verhuizing is inmiddels achter de rug en ook de overschrijving van onze woning aan de kopers. En dan is het tijd om te ervaren hoe het is om in iemand anders zijn woning te wonen. Het is dan wel die van onze zoon, maar toch. We waren daar in het verleden alleen maar op visite en verder dan de kamer en het toilet kom je dan niet. Of buiten in de waranda bij een feestje. En nu mag je kennismaken met het hele huis. Voordat we erin trokken hadden Roel en zijn vriendin het hele huis nog schoongemaakt, zodat we eerst even konden landen.

Het eerste wat ik constateerde was de zoninval in de kleine keuken door 2 ramen en 1 deur. De hele dag stond de zon erop en er was geen zonwering. Dat is veel te heet voor een keuken. Dus naar de kringloop, 1 wit gordijn gekocht voor € 5,– en in stukken geknipt. Met de hand de zoompjes genaaid want de naaimachine stond nog op de Monethof. Aan de buitenkant met prikkers voor de ramen bevestigd. Ik hield 2 lappen over die aan elkaar genaaid moesten worden om ook de deur te beschermen tegen de zon. Dat moest met de naaimachine. Op de ochtend van de verhuizing zat ik om 08.00 uur achter de naaimachine om die te naaien. De verhuismannen zeer verbaast: “Dat heb ik nou nog nooit meegemaakt, dat iemand op de ochtend van de verhuizing nog een gordijntje zit te naaien voor het andere huis.” Wel komisch eigenlijk. Maar nu kon de naaimachine in de container en mijn zonwering was klaar. We hebben er met zoveel zonnige dagen al veel profijt van gehad.

De keukenkastjes hebben we schoongemaakt en meteen anders ingedeeld, anders konden onze spullen er niet in. Het gasstel en de afzuigkap volgden. De meterkast kreeg een spiegel aan de buitenkant, zodat ik bij thuiskomst mijn haar even kan kammen. Meteen de binnenkant ontdaan van de spinraggen en  goed schoongemaakt. De bovenste etage ook van spinraggen ontdaan, het stof van vele jaren weggehaald en lekker alles gesopt. Nu is het onderhouden van de woning gemakkelijker geworden en daar was het me om te doen. In de badkamer is ook nog een extra kastje naast de wastafel gekomen voor ons eigen gemak, zodat we wat minder vaak hoeven te bukken of te rekken. Koken op gas, nadat je jarenlang op inductie hebt gekookt is ook weer even wennen, want het gaat veel trager dan inductie. Maar we kunnen wel lekker in bad, na jarenlang geen bad tot onze beschikking te hebben gehad. En gelukkig zijn we nog gespierd genoeg om er ook uit te kunnen komen. Kijk, daar genieten we nu van. Nog een paar lijntjes opgehangen zodat de grote stukken lekker buiten kunnen drogen.

En nadat je wat bent gesetteld komt het moment dat je weer naar huis wil. En dat is er niet, want het is nog niet klaar. Een hele rare en verdrietige gewaarwording. En het duurt ook nog veel langer dan verwacht. De opleverdatum is nu al 3 keer verschoven. Toen we dit huis kochten was de opleverdatum februari/maart. Door verschillende tegenslagen werd dat april/mei. Nieuwe tegenslagen maakten dat het eind juli zou worden. En nu gooit Liander roet in het eten en heeft de afspraak gewoon 13 weken verder geschoven vanwege bodemverontreiniging onder de ingang van het terrein waar vroeger een sloot heeft gezeten, die gevuld bleek te zijn met verontreinigde grond. Blijkbaar was dit niet bekend bij de gemeente waar de projectontwikkelaar bij de aankoop gewoon een schoongrondverklaring heeft gekregen.

Je zou kunnen zeggen, wat kan er nu nog meer misgaan naast: een omgevingsvergunning die uitloopt, een asbestvergunning die daardoor verloopt, corona en zieke werknemers, te weinig personeel, slecht verkrijgbare onderdelen voor de woning, een constructiefout die herstelt moest worden en nu Liander die de boel behoorlijk vertraagd, want de huidige aansluiting blijkt ook nog eens niet te voldoen voor 9 woningen zodat er een nieuw transformatiehuisje moet komen, die ook nog eens spaarzaam verkrijgbaar zijn? Je begrijpt dat iedereen hierdoor van de rel was. De projectontwikkelaar, de makelaar en de bewoners. Waarvan de meesten in een tijdelijke woning zitten. Komende zondag steken we de koppen bij elkaar om de moed erin te houden.

Helaas had alle spanning door het laatste negatieve bericht gezorgd voor lichamelijke ongemakken zodat ik hierdoor verplicht kennis moest maken met de nieuwe huisarts in Lutjebroek. Gelukkig was dat een heel lieve vrouw en daar kon ik ook even mijn hart luchten. Ze constateerde een verzakte blaas en verwees me naar een bekkenbodemfysiotherapiepraktijk in Enkhuizen. Gistermiddag het intakegesprek gehad. Ook een hele lieve vrouw die mij een bijzonder iemand vond door hoe ik het het leven sta na een traumatische jeugd. Toch fijn om te horen en samen komen we er wel uit.

We hebben nu maar een vakantie geboekt. Eind juli voor 6 dagen naar Luxemburg met Bakreizen. Even letterlijk en figuurlijk afstand nemen en zo weer nieuwe moed te verzamelen om het hier nog even vol te kunnen houden. Want het zal nu wel in oktober worden voordat we ons nieuwe huis kunnen betrekken. Laten we hopen en erop vertrouwen dat het nu allemaal voorspoedig zal gaan.