In mijn vorige blog van september zat ik nog midden in de perikelen rond de pijnlijke val op mijn stuitje tijdens onze vakantie in Duitsland, gelukkig horen die problemen inmiddels ook weer tot het verleden. Een speciaal kussen gekocht bij de omring en een zelfgemaakt van een stuk schuimrubber met een gat in het midden, zodat ik toch mijn knieoefeningen weer kon oppakken om niet al te zeer te verstijven.
Een ander gezondheidsprobleem is mijn pijnlijke bovenbeen, begonnen toen we in de coronapandemie terechtkwamen. Naast de hulp van de psychosomatische fysiotherapeut helpt het me om via tekeningen aan te geven waardoor die pijn kon ontstaan (gerelateerd aan mijn traumatische puberteitsperiode) en ook wat er nodig is om die weer te laten verdwijnen (het trauma verwerken). Hetgeen een langdurig proces is en de corona maatregelen niet erg bevorderlijk zijn voor de voortgang.

Een aantal weken kunnen zingen met het koor onder speciale maatregelen, waarbij we soms maar met zijn vijven waren en dan kun je bijna niet meer van een koor spreken. We gingen toch maar stug door totdat nieuwe maatregelen nodig waren en we weer moesten stoppen. Gelukkig mogen de buurthuizen binnenkort weer open en dan kunnen we het zingen weer oppakken. Ik kan niet wachten.

Met de gezondheid van mijn broer en zus gaat het gelukkig goed. Mijn broer is vorige week voor het eerst opa geworden en had in het voorjaar niet gedacht dat hij dit nog mee mocht maken. Zoals alle uitslagen nu zijn hoopt hij toch nog een flink aantal jaar aan zijn leven toe te kunnen voegen, zeker nu kleinkind nummer twee in april wordt verwacht. Mijn zus is een flink aantal kilo’s gegroeid en voelt zich fitter worden.

Met mijn boek gaat het gestaag verder. Ben nu weer met een stuk research bezig om beter in te kunnen voelen hoe de gezinnen in bepaalde eeuwen functioneerden. Je kunt bijvoorbeeld iemand geen protestants dominee laten worden toen er nog geen sprake was van protestantisme. Zo kom ik af en toe wat tegen wat navraag oplevert en het schrijven van het boek zelf vertraagd, maar ja, dat hoort bij dit soort boek. Hiermee hoop ik het vak geschiedenis aantrekkelijker te maken. Ik vond het zelf vroeger helemaal niks, ook mijn kleinkinderen niet. Onze oudste kleinzoon zit nu op de Pabo en loopt stage voor groep 8. Ik hoop het te beleven dat hij dit boek kan gebruiken voor zijn geschiedenislessen.

En de andere gaatjes op de dag vul ik op met haken, lezen, puzzelen en kantklossen. Waar ik ook veel plezier aan beleef. Met de tweede tafelloper ben ik nu halverwege, dus het vordert gestaag. Net zoals mijn boek. Zit er toch ook nog een voordeel aan de coronatijd, meer tijd om in die dingen te steken.
Toch hoop ik oprecht dat het virus niet al te lang zijn negatieve gang kan gaan en we door middel van een vaccin (al sta ik niet vooraan bij de vaccinatie) weer een normale samenleving kunnen worden. Zodat we in november volgend jaar ons 50-jarig huwelijk kunnen vieren met alle dierbaren om ons heen. En niet zoals dit jaar, een halve dag sauna omdat de horeca dicht is en eten laten bezorgen en geen bezoek. We hebben ervan gemaakt wat in de mogelijkheden lag en er toch nog van kunnen genieten. Maar er gaat natuurlijk niets boven een echte bruiloft.