Terwijl de coronabesmettingen elke dag nog toenemen, hadden wij het geluk dat wij nog net op tijd onze gouden bruiloft konden vieren op 3 november. De maatregelen die op 5 november genomen zouden worden werden naar voren gehaald op 2 november. We hielden ons hart vast, kon het feest doorgaan ja of nee? Gelukkig kon het doorgaan, een pak van ons hart. Wel moest iedereen een QR code kunnen laten zien of een negatief testbewijs. Gelukkig konden wij aan die eisen voldoen.

Het is een prachtige dag geworden, met een gouden randje. De dag die mistig begon, overdag een prachtig zonnetje liet zien, eindigde helaas ook weer met een dichte mist. Gelukkig is iedereen weer veilig thuisgekomen.

’s Morgens om 09.00 uur kwam er een bakkerswagen aanrijden die een heerlijke appeltaart bracht van Dirk de Wit, het bedrijf waar wij onze bruidskleding hadden gekocht. Zo konden we samen al genieten van koffie met gebak. Daarna naar de kapper en heeft de overbuurvrouw wat foto’s van ons gemaakt voor ons versierde huis. Dan om 11.00 uur richting Zwanenburg en om 12 uur begonnen we samen met de kinderen en kleinkinderen aan een gezamenlijke lunch. Daarna samen bowlen en wie wilde kon karten. Dat we een beroemde Nederlandse racer hebben was duidelijk merkbaar, ieder waande zich een Max Verstappen te zijn. Van de kinderen en kleinkinderen kregen we een familiefoto op schilderijformaat. Die hangt inmiddels in de kamer. Als afsluiting koffie en gebak en richting Grosthuizen, naar Brasserie De Grost voor een walking diner met de andere uitgenodigde gasten. Er waren helaas toch wat mensen te laat door files en ander ongemak.

Ik heb voor Wim een lied gezongen op de melodie van All kinds of everything, Dana. Waarbij de gasten uitgenodigd werden om mee te zingen. Door het zingen werd het meteen feestelijk.
Ik werd door Wim verwend met een toespraak over wat mijn aanwezigheid voor zijn leven heeft betekend en kreeg daarna als verrassing een bos van 50 rode rozen. Het was gezellig, het eten was heerlijk en iedereen had genoten.

Het mooiste cadeau vond ik de aanwezigheid van het grootste deel van mijn ouderlijk huisfamilie. Terwijl ik in 2015 mijn boek Onthecht uitbracht waarin mijn verhaal stond over mijn onthechting van deze familie en waarom, ik geen enkele illusie meer had dat dit ooit nog goed zou komen, is er toch door de loop der jaren het een en ander veranderd. De leeftijden, we zijn nu allemaal zestigers en zeventigers en dus ouder en wijzer geworden. De ernstige ziekten van mijn broer en zus Jaap en Suzanne, die lieten zien dat we sterfelijk zijn. De coronapandemie, het afstand moeten houden om niet besmet te worden en hoe moeilijk dat was in de dagelijkse praktijk omdat er toch diversen corona opliepen en er twee heel erg ziek zijn geweest. Waarvan een long-c0vid heeft opgelopen.

Door mijn psychosomatische lichamelijke klachten had ik de hulp van zowel een psychologe via de praktijkondersteuning van de huisarts, als van een psychosomatische fysiotherapeut. Een vrouw en een man die als pseudo-ouders mij ondersteunden zowel in het doen van verstandige keuzes, als het naar buiten laten komen van verschrikkelijk veel oud verdriet. Het maakte me zachter en minder fel, waardoor ik open kon staan voor het eerste verzoek van schoonzus Diana, ze wilde wel een keer een koppie komen halen. De coronamaatregelen maakten het eerste contact makkelijker. Ik heb mijn eigen spelregel toegepast, we praten niet meer over het verleden (het nare dan), we blijven zoveel mogelijk in het nu. Er is genoeg te vertellen over de gezondheid, het werk, de hobby’s, de kinderen en kleinkinderen. Het werkte en we konden terugzien op een gezellige ochtend.
Ik durfde het aan om daarna mijn jongste zus ook uit te nodigen voor een kop koffie. Dat had nog wel wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk heeft ze het toch aangedurfd om het contact weer aan te gaan. Ook dat verliep gelukkig prima. We zijn daar nu allebei heel blij mee.
De volgende stappen waren naar Ben, Simon en Piet die we elk afzonderlijk hebben benaderen met de boodschap: 1. Bij het organiseren van je gouden feest sta je stil wie je het liefst op je feest zou willen uitnodigen. 2. Wim is 75 geworden en ik ben nu 73 jaar. De langste tijd van ons leven ligt achter ons en de korte tijd die nog voor ons ligt willen we graag in harmonie met onze familie doorbrengen en als zij dat ook wilden, dan waren ze welkom bij ons voor een kop koffie met een overbruggingsontmoeting.

Ze zijn daar allemaal op in gegaan. Het wonderlijke was dat na de ontmoeting met broer Piet, van wie ik spontaan bij het weggaan een zoen kreeg, de pijnklachten in mijn bovenbeen en -heup verdwenen als sneeuw voor de zon. Zoals ik het zie was de oorzaak van die pijn mijn te kleine sociale vangnet. Want je familie is je eerste en belangrijkste vangnet. Nu die door het herstel van contact met de familie weer groter is geworden, voelt mijn lichaam zich blijkbaar veiliger en daardoor kon het de pijn loslaten.

Het feest kreeg helaas toch een vervelende nasleep door 3 coronabesmettingen. Gelukkig is iedereen, zoals het zich nu laat aanzien, daar goed doorheen gekomen. Maar toen het eerste bericht kwam, noodzaakte dat ons om ons ook te laten testen. Wat natuurlijk de noodzakelijke stress opleverde omdat het 1. veel te druk was overal en 2. het mij niet lukte om via internet een afspraak te maken. Godzijdank was de contactpersoon op de teststraat zelf (Testen voor Toegang) bereid om mij te helpen een afspraak te maken. Zodat ik die later weer voor Wim kon maken. Ook hier is weer zichtbaar dat de menselijke maat steeds meer verdwijnt. Terwijl er iemand voor me zat, k0n ik met haar geen afspraak maken, het moest via internet. Gelukkig allebei negatief getest, zodat we ons leven weer konden voortzetten, want ik moest naar de kantklosschool en de dagen erna moesten we allebei naar een condoleance en een crematie. De man van een goede vriendin was 8 november overleden op 81 jarige leeftijd. Ook nog een groepsmail naar de gasten gestuurd met de vraag of iedereen nog gezond was na de bruiloft.
Daarna waren we allebei uitgeput en hebben het wat rustiger aan gedaan een aantal dagen, want er waren nu zoveel indrukken en ervaringen te verwerken. Hierbij was goed te merken dat ons ouder wordende lichaam veel tijd nodig had.

De veiligheid door de vaccinaties bleek heel toch schijn te zijn en anders uit te pakken. Er worden nog steeds veel te veel mensen ziek en de ziekenhuizen stromen weer vol en moeten de gewone zorg weer afschalen. We zijn er dus nog lang niet vanaf. We proberen maar met de stroom mee te gaan en zo veilig mogelijk ons weg daarin te vinden. Ik ben in ieder geval heel blij met mijn psychische hulp, zodat ik alle ongemakken en maatregelen door de corona die triggers met het verleden geven, ergens kwijt kan en zo geestelijk en lichamelijk zo gezond mogelijk kan blijven. Kreeg van een bruiloftsgast het compliment dat ik er tien jaar jonger uitzag dan mijn leeftijd. En Wim ook. Dat doet goed. Op naar het volgende feest, met kerstmis.